Volgende week staat in het teken van de week van de psychiatrie, een thema dat voor velen – inclusief mijzelf – enorm belangrijk is. Mentaal welbevinden en veerkracht zijn essentieel, maar wat als je jarenlang tegen je eigen gevoelens hebt gevochten? Wat als je steeds maar door blijft gaan, tot je lichaam en geest simpelweg niet meer kunnen? Ik weet hoe dat voelt.
Jarenlang heb ik geprobeerd om mijn gevoelens te onderdrukken, om niet stil te staan bij wat ik écht nodig had. Extreme vermoeidheid, niet gewoon een dagje moe zijn en daarna weer opgeladen, maar een constante, allesoverheersende uitputting. Slaapproblemen, depressie, burn-out – het kwam allemaal op mijn pad. En toch bleef ik doorgaan, want opgeven was geen optie. Totdat het niet langer een keuze was, maar een keiharde realiteit die me dwong om te stoppen.
Mijn lichaam trok uiteindelijk aan de noodrem. ME/CVS en fibromyalgie kwamen niet uit het niets. Van 24/7 op bed liggen en met een rolstoel naar het toilet, lopen weer opbouwen startend met 1 minuut. Ik ben daar geweest. Soms vergeten we waar we vandaan komen. Maar ik ben trots op waar ik nu ben. Het is niet altijd makkelijk, nog steeds niet, maar dat is oké.
Wat ik heb geleerd? Dat het gevoel er mag zijn. Dat vechten tegen jezelf uiteindelijk alleen maar averechts werkt. Gevoelens en emoties wegduwen lost niets op – het komt er ooit uit, of je dat nu wilt of niet. Vaak via lichamelijke klachten, vaak op een moment dat je het het minst kunt hebben. Daarom is het zó belangrijk om stil te staan bij wat je nodig hebt. Niet alleen tijdens de Week van de Psychiatrie, maar elke dag opnieuw.
Wat helpt? Voor mij was het een proces van accepteren, van luisteren naar mijn lichaam en van zoeken naar wat wél helpend is. Dingen die eerst logisch leken – altijd sterk zijn, doorgaan, jezelf wegcijferen – bleken juist totaal niet helpend. Wat wél helpt? Ruimte geven aan mijn gevoelens, rust nemen zonder schuldgevoel en erkenning geven aan wat er speelt. Niet alleen bij mezelf, maar ook bij anderen.
Daarom draag ik graag bij aan deze week. Omdat ik weet hoe belangrijk het is om gehoord en gezien te worden. Omdat ik weet dat herstel niet betekent dat je nooit meer worstelt, maar dat je leert omgaan met wat er is. En omdat ik hoop dat mijn verhaal iemand anders helpt om eerder stil te staan, voordat het lichaam die keuze voor je maakt.
Sta jij al stil bij wat jij nodig hebt?
Reactie plaatsen
Reacties